weekje 5 in Gran Canaria

Dat was alweer een weekje in het zonnige Gran Canaria. Nou scheelt het dat de zon zo lekker schijnt want aan het werken begin ik steeds meer een hekel te krijgen, nee een hekel heb ik er niet aan maar ze kunnen in dit land zo verschrikkelijk slecht planningen maken. De ene dag heb je 9 massages en vervolgens heb je de volgende dag alleen 2 uurtjes zwembad. Voordat ik weg ging was ik ervan overtuigd dat en mijn Spaans en mijn Engels er echt op vooruit zouden gaan. Mijn Engels was diep diep beroerd ( het was vaak lachewekkend waardoor ik het zelf wel kon accepteren) maar dat wordt nu steeds beter, spaans gaat het niet worden aangezien ik ervoor pas om dat te leren. Wat me elke dag weer verbaasd is dat de Spanjaarden gewoon geen woord Engels kunnen.. Op het moment dat je een gesprek met ze aangaat in het Engels gooien ze de scheldwoorden om je heen waarom je wel geen Spaans kan, waarom je in godsnaam in dit land bent gekomen als je geen Spaans kunt, wat voor nietsnut je wel niet bent als je geen Spaans kunt en ga zo nog maar even door. Daarin tegen zijn de Duitsers een stuk vriendelijker, ik kan een klein beetje Duits verstaan dus dit meld ik altijd even, alleen hebben de Duitsers volgens mij niet door dat er een verschil zit tussen vloeiend Duits en een KLEIN beetje Duits. Elke Duitser begint namelijk meteen z’n hele levensverhaal met je te delen, nou kan ik nog wel een beetje acteren dus doe ik altijd maar of ik het zeer goed begrijp, lach een keer lief en zeg dat ze moeten gaan relaxen tijdens de massage. De Fransen zijn nog weer een volk apart, wanneer die erachter komen dat je geen Frans kunt wordt je gewoon kats genegeerd. En dan niet voor 20 minuten, nee gewoon voor de hele periode dat ze in het hotel verblijven.
Met het eten redden we ons steeds beter, het is ons gelukt om er voor te zorgen dat we 2 dagen (na sluitingstijd) in het restaurant eten mogen ophalen. Dus elke woensdag en vrijdag trekt er een horde met stagiaires richting het restaurant om vervolgens 2 borden helemaal vol te laden met eten, stiekem eten we het halve buffet al leeg ter plaatse. Daarna strompelen we met veelste zware borden door de keuken heen, op naar de comandor ( de eetplek waar normaal slappe patat op ons staat te wachten) En daar gaan we dan uitgebreid de tijd nemen om alles rustig op te eten…Nee dit is bullshit na 2 minuten zijn alle borden leeg en moeten we zo snel mogelijk naar ons bed omdat we zo onwijs vol zitten dat we haast bang zijn om te ontploffen. Deze week was de week van het ei, we hebben ons namelijk eindelijk gewaagd aan de bakplaat ( deze hadden we nog gekregen van een paar stagiaires die al weer terug zijn in Nederland) wonder boven wonder zijn onze eierbakkunsten zeer goed gelukt. Aangezien we onszelf zulke talenten vonden hebben we de bakplaat meegenomen naar een andere kamer om daar een familie ei te maken. Ook dit was een zeer groot succes. ook hebben geprobeerd een ei te koken. Dit doen wij in de waterkoker, 2 keer laten koken en je hebt een perfect kapot gebarsten ei. Maargoed mijn maag is geen schilderij dus ik heb dat heerlijke kapot gebarsten ei gewoon opgegeten en het smaakte me fantastisch.
De avonden dat we niet uitgaan zitten we heel vaak met een groepje aan het zwembad. Hier kunnen we gratis frisdrank ophalen en nog gezellig buiten kletsen. Het is voor ons verboden om buiten werktijd met gasten te praten. Hiervoor kun je een officiële waarschuwing krijgen en met 2 van deze waarschuwingen kun je je koffertje weer inpakken en het hotel verlaten. Deze week hadden we daarom ook de schrik van ons leven aangezien er een totaal bezopen vent aan ons tafeltje kwam zitten. De geur van alcohol rook je al vanaf 3 meter afstand. Nadat wij hem al een paar keer hadden verteld dat hij terug moest naar zijn kamer vertelde hij ons dat hij niet terug kon. Hij had namelijk ruzie gehad met z’n vrouw we vertelede hem dat hij het echt goed moest maken.. hij verklaarde ons voor gek. Hij had namelijk jawel.. het meest vreselijk KUTWIJF met zich meegenomen naar dit eiland, hij vond het belachelijk dat hij van haar niet met meer vrouwen tegelijk kon gaan. Om het weg te krijgen acteerden wij met hem mee en vertelde hem dat dat inderdaad schandalig was, dit was weer de meest domme actie van de week want vanaf dat moment dacht meneer dat hij wel wat handtastelijke te werk kon gaan. We hebben maar de mensen van het restaurant ingeschakeld en na een uur waren we eindelijk verlost van de alcoholgeur.
Marijn en ik zijn deze week naar Mogan geweest, de plaats die ze ook wel klein Venetië noemen. We besloten om met de bus te gaan aangezien de taxi 30 euro heen en 30 euro terug was. De bus koste daarin tegen maar 4,15. Aangezien we voor Las Palmas 5,60 moesten betalen en toen ongeveer 40 minuten onderweg waren dachten we dat we nu ongeveer 30 minuten in de bus zouden zitten. Nou niks was minder waar, maarliefst anderhalf uur hebben we in Elly’s Wiebelwagen gezeten. De bus chauffeur reed onwijs gevaarlijk. Met een snelheid van 80 km per uur ging hij door de bochten heen waardoor alle mensen in de bus schrikgeluiden maakten aangezien we hoog in de bergen naast de afgrond reden. Ook toeterde hij voordat we de bocht ingingen, ik dacht eerst dat dat was om ons voor te bereiden, later kwam ik tot inzicht dat die was voor de autos aan de andere kant.. Je kunt je al wel voorstellen wat voor heerlijk ritje het was. Na anderhalfuur stapten we eindelijk uit in Mogan. En wat ze zeiden was waar, het was net Venetie, het enige wat is miste waren Afrikanen die echte neppe merktassen verkopen. De haventjes deden me een beetje denken aan de zomervakantie in Kroatie. Het zag er allemaal echt super mooi uit. De zon scheen nog maar matig waardoor we eerst alle souvenirwinkels in zijn gegaan. Marijn wou graag een voetbal t-shirt voor haar vriend meenemen. We zagen een FC Barcelona shirt in het vel oranje, echt wel een mooi shirt. De man wou er maarliefst 65 euro voor hebben want hij vertelde ons dat het een echt shirt was, dit leek ons in de eerste instantie bullshit maar hij bracht het zo geloofwaardig dat we na 30 minuten toch wel onze twijfels hadden. Ik dacht ik gooi eens even mijn handelstechnieken erin en vertelde de meneer heel vriendelijk dat we akkoord zouden gaan als hij de prijs zou veranderen in 30 euro. Hij keek ons aan alsof we gek waren.. Marijn had twijfels of haar vriend dit shirt wel wou hebben, we besloten dus om de winkel uit te gaan en op zoek te gaan naar een ander cadeau. Hier was de meneer van de winkel het alleen totaal niet mee eens. Ik had hem onderhand al 4 keer verteld dat we eerst moesten vragen welk shirt het moest worden, hij gaf ons zijn telefoon zodat we konden bellen… toen ik hem vertelde dat we weg gingen drukte hij het shirt bij Marijn in de hand met de prijs van 30 euro. We hebben het shirt teruggegooid en zijn gauw de winkel uitgelopen, later in het hotel hebben we een zoektocht gedaan naar het shirt en wat bleek… het was een 100% nep Barcelona shirt. Rond een uur of 2 zijn we aan het strand gaan liggen waar we binnen 20 seconde in een diepe slaap vielen. Kortom dat was een heerlijk dagje cultuur en zand snuiven.
Mijn laatste vrije dagje deze week hebben mir en ik besteed aan 1 van de mooiste stranden van Gran Canaria, Amfi Beach. We gingen er met de bus naartoe ( ja mensen ondertussen ben ik 1 van de meest ervaren busreizigers die hier op het eiland rondloopt) 2,75 moesten we betalen en we zaten toch een dikke 20 minuten in de bus, in Nederland kom je voor dat bedrag net terecht op de volgende kruising. We moesten weer een lange weg door de bergen, maar dit was het zeker waard. Bij aankomst kwam de geur van zout water je al door de neusvleugels vliegen. Na 3 minuten lopen zagen we dan ook de witte stranden. Echt super mooi, helaas heb ik niet veel van het uitzicht kunnen genieten want na een paar minuten lag ik alweer in een diepe doornroosje slaap, helaas werd ik niet wakker gekust door een prins maar schrok ik wakker door de honger. We hebben heerlijk gegeten aan een tentje bij het strand en vervolgens zijn we doorgegaan met zonnen. Gevolg van deze dag is dat mijn billen van spierwit ineens veranderd zijn naar knalrood. Ik zit dus ook al een dag met me gat op de ‘blaren’ maar het was het allemaal waard.
Zoals ik al zei wordt het werk een beetje eentonig. Nou had ik deze week natuurlijk wel weer een uitzondering ertussen zitten. Een groepje van 3 jongens (23-24 jaar) kwam naar de Thalasso voor een massage en 2 uur in de Get in Shape pool. Ik zag al vies fijn op tegen de massage aangezien ik er al een heleboel had gehad die dag. Maargoed toch heb ik mezelf zo ver gekregen om een lach op me gezicht te toveren en die jongen de massage van z’n leven te geven. Hij sprak (verbazingwekkend) geen woord Engels waardoor ik moest gaan communiceren met handen en voeten. Hij hield z’n sokken aan tijdens de massage wat ik een beetje vreemd vond, maargoed ik had geen energie meer om er wat van te zeggen wetende dat hij me toch niet zou verstaan. Nou moet ik zeggen dat het geen straf was om deze jongeman te masseren, toch blijf ik bij me standpunt dat ik Spanjaarden een raar slijmerig volkje vind. (dus mam wees niet bang ik kom gewoon thuis zonder een Spanjaard) Nadat we ze hadden gedumpt bij het zwembad ging de dag verder met een paar massages en een pakking. Tegen kwart voor 9 mocht ik de tent gaan afsluiten EINDELIJK. Ik ging dus langs het zwembad om daar ook de verlichting uit te doen. En daar zaten ze wel.. kwik kwek en kwak met z’n 3en op de rij. De ogen brandde in me rug aangezien ik natuurlijk net op dat moment de lampen niet uitkreeg. Na lang ploeteren is het me niet gelukt en heb ik de taak uitbesteed aan iemand die misschien iets meer verstand had van de lampen. Wij moeten elke avond wachten tot alle gasten uit de omkleedcabines zijn dus ook deze avond. Mir en ik zaten rustig te chillen op de banken toen de jongens langskwamen, ze zeiden aju en we waren ervan overtuigd dat ze ook weg gingen. Maar 1 jongen ( de jongen die ik had gemasseerd) kwam terug, vroeg om een pen en schreef z’n nummer op een papiertje. De 5 minuten daarna moesten mir en ik op adem komen van het lachen. Het was ondanks de drukte een mooie dag.
5 weeks left.. 6 weeks to go. Het gaat snel, sommige momenten te snel maar op bepaalde momenten mis ik thuis ook wel een beetje. Ik denk dat 11 weken precies goed is voor deze padvinder. Nou moet ik zeggen dat ik veel moeite ga hebben met afscheid nemen van de zon. Ik voel toch een sterke band tussen de zon en mij namelijk. En om af te sluiten in het Spaans. CIAO Chickitas